Στις 13 Φεβρουαρίου 1945, και ενώ ο πόλεμος είχε κριθεί υπέρ των αντιπάλων των Γερμανών, η Δρέσδη, μια πόλη της Γερμανίας χωρίς καμία στρατηγική συμμαχία αλλά με πολλά ιστορικά μνημεία, έπεσε θύμα των πειραμάτων των Άγγλων και των Αμερικανών και συγκεκριμένα για να διαπιστώσουν το αποτέλεσμα που θα είχε στην ψυχολογία του άμαχου πληθυσμού.
Ο τελικός απολογισμός των νεκρών αμάχων ανέρχεται στις 135.000 με αποτέλεσμα να μην υπήρχαν αρκετοί ζωντανοί για να θάψουν τους νεκρούς.
Χαρακτηριστικό είναι η ανταπόκριση του Associated Press προς τις Αμερικάνικες εφημερίδες 16 Φεβρουαρίου 1945: « Οι Σύμμαχοι αρχηγοί της αεροπορίας, αποφάσισαν, να πραγματοποιήσουν προμελετημένους τρομοκρατικούς βομβαρδισμούς γερμανικών πόλεων ως ανηλεές μέσο επιτάχυνσης πτώσης του Χίτλερ.»
Αν λάβουμε υπόψη μας ότι ο Χίτλερ ήταν αντίθετος στον βομβαρδισμό αμάχων και κατά συνέπεια πόλεων και ότι θα γινόταν μόνο αν βομβαρδιζόταν Γερμανικές πόλεις (10 Μαΐου 1940 τρία αεροσκάφη των Άγγλων βομβαρδίζουν το Φράιμπουργκ) , αν λάβουμε υπόψη ότι οι σύμμαχοι βομβάρδισαν πάνω από 10.000 στρέμματα πόλεων (6400 ήταν μόνο στη Δρέσδη), αντίθετα οι βομβαρδισμοί στην Αγγλία δεν ξεπέρασαν τα 2.400 στρέμματα, και αν αν οι Γερμανοί λάβουμε υπόψη ότι από αυτούς τους βομβαρδισμούς σκοτώθηκαν πάνω από 200.000 άμαχοι Γερμανοί, δεν μπορώ να καταλάβω σε τι διαφέρουν αυτοί που δικάστηκαν στην Νυρεμβέργη από τους αξιωματικούς που σχεδίασαν αυτές τις επιχειρήσεις.
Προσωπικά την ιστορία την αντιλαμβάνομαι διαφορετικά με βάση τα γεγονότα αυτά και αμφιβάλλω πλέον σοβαρά ήταν αυτοί που μας παρουσιάζουν όλα αυτά τα χρόνια.
Θέλω να πω ότι επειδή πάντα την ιστορία την γράφουν οι νικητές, αμφιβάλλω πλέον για την αντικειμενικότητα τους ειδικά με τέτοια γεγονότα.
Οι δημιουργοί σεναρίων λένε ότι μεθοδεύτηκε από τους Αμερικάνους αυτός ο πόλεμος για να πατήσουν το πόδι τους στην Ευρώπη, και έγραψαν έτσι την ιστορία για να έχουμε πάντα κάποιον να κατηγορούμε για όλα όσα υπέστη ο κόσμος στον αιματηρό αυτό πόλεμο. Εγώ λοιπόν σε αυτή την φάση είμαι με τους χαμένους.
Ο τελικός απολογισμός των νεκρών αμάχων ανέρχεται στις 135.000 με αποτέλεσμα να μην υπήρχαν αρκετοί ζωντανοί για να θάψουν τους νεκρούς.
Χαρακτηριστικό είναι η ανταπόκριση του Associated Press προς τις Αμερικάνικες εφημερίδες 16 Φεβρουαρίου 1945: « Οι Σύμμαχοι αρχηγοί της αεροπορίας, αποφάσισαν, να πραγματοποιήσουν προμελετημένους τρομοκρατικούς βομβαρδισμούς γερμανικών πόλεων ως ανηλεές μέσο επιτάχυνσης πτώσης του Χίτλερ.»
Αν λάβουμε υπόψη μας ότι ο Χίτλερ ήταν αντίθετος στον βομβαρδισμό αμάχων και κατά συνέπεια πόλεων και ότι θα γινόταν μόνο αν βομβαρδιζόταν Γερμανικές πόλεις (10 Μαΐου 1940 τρία αεροσκάφη των Άγγλων βομβαρδίζουν το Φράιμπουργκ) , αν λάβουμε υπόψη ότι οι σύμμαχοι βομβάρδισαν πάνω από 10.000 στρέμματα πόλεων (6400 ήταν μόνο στη Δρέσδη), αντίθετα οι βομβαρδισμοί στην Αγγλία δεν ξεπέρασαν τα 2.400 στρέμματα, και αν αν οι Γερμανοί λάβουμε υπόψη ότι από αυτούς τους βομβαρδισμούς σκοτώθηκαν πάνω από 200.000 άμαχοι Γερμανοί, δεν μπορώ να καταλάβω σε τι διαφέρουν αυτοί που δικάστηκαν στην Νυρεμβέργη από τους αξιωματικούς που σχεδίασαν αυτές τις επιχειρήσεις.
Προσωπικά την ιστορία την αντιλαμβάνομαι διαφορετικά με βάση τα γεγονότα αυτά και αμφιβάλλω πλέον σοβαρά ήταν αυτοί που μας παρουσιάζουν όλα αυτά τα χρόνια.
Θέλω να πω ότι επειδή πάντα την ιστορία την γράφουν οι νικητές, αμφιβάλλω πλέον για την αντικειμενικότητα τους ειδικά με τέτοια γεγονότα.
Οι δημιουργοί σεναρίων λένε ότι μεθοδεύτηκε από τους Αμερικάνους αυτός ο πόλεμος για να πατήσουν το πόδι τους στην Ευρώπη, και έγραψαν έτσι την ιστορία για να έχουμε πάντα κάποιον να κατηγορούμε για όλα όσα υπέστη ο κόσμος στον αιματηρό αυτό πόλεμο. Εγώ λοιπόν σε αυτή την φάση είμαι με τους χαμένους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου